Sabah otobüsteyim.
İki bayan aralarında sohbet ediyorlar. Biri çok sıkıntılı, diğerine dert yanıyor.
-Çalıştığım yerden hiç memnun değilim. Çıkmak istiyorum,çıkamıyorum. Ben böyle bir iş görmedim.
-Niye?
-Telefonla satış yapıyoruz. Bir insan bir kere aranır. Biz bir insanı 8-9 kere arıyoruz. Adam bir sabrediyor iki sabrediyor,sonra ana avrat sövmeye başlıyor. Ben de müdürlere,bir kere ararsın iki kere,olmadı 3 kere ararsın olur biter,diyorum. O da insan meyilli ise olur. Yok,bir insanı bıktırtana kadar aratıyorlar. Sinirlerim alt üst oldu. Ben bayanım,her gün olmayacak küfürler duyunca insanın sinirleri boşalıyor.
-Eee?!
-Eee’si,işten çıkayım, dedim. Olmaz,çıkamazsın,dediler. Niye?Dedim. Girerken imzaladığım sözleşmede her şeyi kabul edip altına imza atmışım. Çıkarsam,eğitim parasını,yemek,yol…Aklına ne gelirse hepsini geri isteyeceklermiş. Verdikleri asgari ücretten biraz fazla. Utanmadan bir de geri istiyorlar. Benim çektiklerimi,emeklerimi yok sayıyorlar. Bu memlekette kanun yok. Olsa bunlar böyle yapmazlar.
-Yazık! Bunu da hiç duymamıştım.
-Çevremden bana baskı yapıyorlar. Kızım çalış,herkes neyse sen de o. İyi de ben herkes değilim. Ben tahammül edemiyorum. Psikolojim bozuluyor. Psikologa gittim. Tedavi görüyorum. Çalışıyorum,sağlığım bozuluyor. Ben bu işten ne anladım. Sabrın sonu selamet,diyorlar. Hiçte öyle değil. Sabrın sonu kölelik vallahi. Zoruma gidiyor. Verdikleri para mı allahaşkına! Para mı?Bir kira parasına şu benim çektiğime bak sen!
Gözleri doldu, ağlayacak gibi oldu. Onu dinleyen de bir o kadar üzgün.
Diğeri bir şey söyleme gereği hissediyor ama söyleyemiyor. Sözün bittiği yer,gibisinden çaresizliğin sessizliğine bürünüyor.
Ne dese bilemiyor. Çalışma dese olmaz,çalış sabret,iş yok,idare et,düzelir…dese olmaz…
Siz ne dersiniz?
03.03.2012
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder